فضا چه بویی می دهد؟
۱۰ تیر ۱۴۰۱ 0 عمومیهمه ما می دانیم که فضا خالی است، درست است؟ بیشتر فضا کاملاً غایب است - نه غبار، نه سیاره و نه خورشید، نه حتی هوا. بنابراین، چرا بسیاری از افرادی که به فضا رفته اند و زمانی را در آن گذرانده اند، گزارش می دهند که فضا بویی دارد؟
بر اساس تحقیقات صورت گرفته نشان داده است که فضا بو می دهد و منظومه شمسی ما بوی بسیار خاصی دارد. این احتمالاً نتیجه چندین عامل است، اما همه آنها واضح است: گوشه جهان ما به نوعی بدبو است. اگر کنجکاو هستید که بدانید فضا چه بویی دارد و چرا این بو را می دهد، توضیح ممکن است شما را شگفت زده کند.
بوی فضا:سوختن فلز، شیرینی بادام
فضانوردان پس از بازگشت از فضا بویی را گزارش کرده اند. به طور خاص، بسیاری از فضانوردان پس از شرکت در پیادهروی فضایی، بویهای متفاوتی را در قفل هوا گزارش میدهند.
یکی از فضانوردان می گوید: «بهترین توصیفی که می توانم داشته باشم متالیک است؛ یک حس شیرین فلزی نسبتاً دلپذیر. "این من را به یاد تابستان های دانشگاهم انداخت که در آن ساعت ها با یک مشعل جوش قوس الکتریکی برای تعمیر تجهیزات سنگین برای یک لباس چوبی کوچک کار می کردم. این من را به یاد بخارهای خوش بوی جوشکاری می انداخت. این بوی فضا است."
فضانوردان دیگر آن را به روشهای مشابه و در عین حال متفاوت توصیف کردهاند: «فلز سوختن»، «بوی متمایز ازن، بوی تند»، «گردو و لنت ترمز»، «باروت» و حتی «کوکی بادام سوخته». گزارشهای فضانوردان نیز در «نتهای بویایی» کمی متفاوت هستند، اما یک چیز مشترک دارند: بوی سوختگی.
چه چیزی می تواند توضیح دهد که چرا فضا بوی سوختگی می دهد؟ دو توضیح ممکن وجود دارد.
توضیح اکسیداسیون
یک نظریه برای توضیح بوی فضا به فرآیندی مربوط می شود که در قفل هوا هنگام بازگشت فضانوردان از فضا به ایستگاه فضایی بین المللی یا فضاپیماهایی که آنها را خانه می نامند در حین چرخش به دور زمین رخ می دهد. در حین فشار مجدد، واکنش شیمیایی اکسیداسیون رخ می دهد. اتمهای اکسیژن موجود در فضا به لباس فضانورد متصل میشوند و در مدت زمان کمفشاری که قفل هوا باز است، شناور میشوند و برای تشکیل اکسیژن اتمسفر (O2) ترکیب میشوند.
این فرآیند شبیه احتراق بدون شعله و دود است – و بویی مشابه دارد، که ممکن است گزارش فضانوردان با بوی دود و ذغال شده را توضیح دهد.
توضیح انفجار ستاره ای
فرضیه دوم درباره آنچه که ممکن است بوی فضا را توضیح دهد که فضانوردان پس از بازگشت از قفل هوا گزارش می دهند، مربوط به انفجارهای ستاره ای است - یعنی ستارگان در حال مرگ.
اگرچهفقط چند قرن است که مطالعات در این باره صورت گرفته ولی، قدمت کیهان حدود 13.7 میلیارد سال است و منظومه شمسی ما حدود 4.5 میلیارد سال تخمین زده می شود. این بدان معناست که میلیاردها سال قبل از اینکه منظومه شمسی ما حتی شکل بگیرد، ستارگان در سراسر جهان متولد می شدند و می مردند.
وقتی ستارگان می میرند، این امر به یک اتفاق دراماتیک تبدیل می شود و این فرآیند غم انگیز ترکیبی به نام هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه ای (PAHs) ایجاد می کند. PAH ها در سرتاسر منظومه شمسی، از جمله در زمین وجود دارند. آنها را می توان در برخی از غذاها، زغال سنگ و روغن و سایر مواد یافت. آنها همچنین هنگام سوزاندن زغال سنگ، تنباکو، چوب، گوشت و سایر مواد رخ می دهند.
شاید بخشی از دلیل اینکه فضا بوی سوختگی و زغال مشخصی دارد به این دلیل است که - مانند یک کباب در یک عصر تابستانی - PAH های بدبو منتشر می کند.